Każdy miłośnik pięknych i dostojnych zwierząt, jakimi są konie, z pewnością umiałby wymienić choć jedną rasę. Istnieje ich jednak zdecydowanie więcej. Niektóre są bardziej popularne dzięki obecności w kulturze, inne mniej. Sprawdź, jakie są rasy koni polskich oraz inne znane na świecie.
Polskie rasy koni
W Polsce konie hodowane są od wielu wieków. Pierwszą państwową stadninę założono w Janowie Podlaskim po roku 1816. Obecnie wiele ras hodowanych jest w warunkach prywatnych.
Koń polski
Konie polskie są jedną z najstarszych polskich ras, a ich przodkiem był dziki tarpan. Są małe i mają krępą budowę ciała – osiągają wzrost między 134 cm a 136 cm. Niewiele wymagają pod względem żywienia, natomiast znane są z wytrzymałości, dobrego zdrowia i siły. Profil głowy jest prosty i charakteryzuje ją szerokie czoło, szyja z kolei jest nisko osadzona. Uszy koni polskich są niewielkie i grube, a kończyny zwykle suche i krótkie. Występują w maści myszatej i mają charakterystyczną pręgę wzdłuż kręgosłupa. Mogą one wystąpić także na stawach skokowych i nadgarstkowych. Sierść jest gęsta i szorstka.
Koń huculski
Są to prymitywne konie górskie, cenione przede wszystkim za odporność, wytrzymałość i niezwykłą siłę. Z powodu tych cech często wykorzystywane są do rajdów i konnych wycieczek oraz jako zwierzęta juczne. Cechuje je krępe ciało, krótki karki długa, sucha głowa. Kończyny również są krótkie i suche, ale silne. Sierść jest gęsta i występuje w umaszczeniu myszatym, karym, a rzadziej kasztanowatym czy srokatym. U większości osobników pojawia się pręga grzbietowa i pręgowanie kończyn.
Koń małopolski
Konie małopolskie są eleganckie oraz wytrzymałe. Ich budowa jest średnia i sucha, głowa mała i przypominająca głowę koni arabskich, natomiast długa i ładnie uformowana. Osiągają wzrost około 158-165 cm. Kończyny tej rasy są suche i długie, czasem za lekkie. Często występują u nich wady kończyn w zakresie ich ustawienia i budowy. KOń małopolski może występować we wszystkich maściach.
Koń wielkopolski
Konie wielkopolskie wyhodowano z myślą głównie o ujeżdżeniu, skokach i powożeniu. Mają szlachetną i suchą głowę, szyję długą i poprawnie osadzoną, natomiast kończyny solidne. Stawy i ścięgna koni tej rasy są suche, a pęciny długie. Konie wielkopolskie osiągają wzrost 165 cm lub większy. Występują we wszystkich podstawowych maściach końskich – kasztanowatej, gniadej i karej.
Koń śląski
Konie śląskie to rasa masywnych koni, które cechuje łagodny temperament oraz eleganckie chody. Dzięki temu często wykorzystywano są w powożeniu. Mają proporcjonalne ciało. Stary typ tej rasy ma głowę ciężką, dużą i kościstą. Ich szyja jest długa i silnie umięśniona. Kończyny charakteryzują się szerokimi nadpęciami i suchymi stawami. Kopyta są duże. Osobniki w nowym typie są lżejsze i bardziej szlachetne. Ich głowę cechuje większa delikatność, a szyja jest dużo zgrabniejsza i dłuższa. Wzrost koni śląskich to 160-170 cm. Występują w umaszczeniu gniadym, ciemnogniadym, skarogniadym i karyk, sporadycznie spotyka się też siwe.
Inne rasy koni
Akapit tekstu następnie od h3 opisujesz resztę ras
Achał-tekiński
To konie o szlachetnej posturze z głową o prostym profilu. Szyja jest jelenia, natomiast kończyny długie z twardymi kopytami. U rasy tej mogą występować wady postawy. Sierść jest jedwabista, delikatna i miękka. Wzrost może wynosić około 150-160 cm. Najczęściej są to konie kasztanowate, gniade, bułane, siwe i kare.
Albino
Konie te nie posiadają pigmentu w skórze, co sprawia, że ich sierść i grzywa są białe lub lekko żółte. Z kolei pigment znajduje się w tęczówce oczu, dzięki czemu są one często jasnoniebieskie. Są to konie w typie westernowym o średniej wielkości, suchej głowie. Szyja jest dobrze zbudowana, natomiast kończyny są słabe. Skóra koni Albino jest jasnoróżowa, a sierść, grzywa i ogon jasne.
Koń andaluzyjski
Konia andaluzyjskiego cechuje szlachetna postawa oraz cechy fizyczne podobne jak u konia iberyjskiego. Są muskularne i średnio duże – osiągają 155-162 cm wzrostu. Mają zwięzłą budowę, a ich ruch jest elegancki. Głowa konia andaluzyjskiego jest sucha i ma szlachetny, lekko wklęsły lub prosty profilu. Jego szyja jest mocna i dobrze zbudowana. Umaszczenie najczęściej jest siwe, rzadziej bułane, gniade lub kare.
Lipicański
Jest to koń w typie barokowym, można w jego fizyczności dostrzec cechy konia iberyjskiego. Ma głowę o prostym lub garbonosym profilu. Szyja jest potężna, a jednocześnie łabędzia. Grzbiet ma słabą konstrukcję i jest długi. Kończyny natomiast są suche i silne. Wzrost konia lipicańskiego to około 148-158 cm. Mają umaszczenie głównie siwe, rzadziej gniade i kare.
Luzytański
Koń luzytański jest podobny do lipicańskiego i andaluzyjskiego, choć ma mniej cech po arabskich przodkach. Ma głowę o garbonosym profilu i łabędzią szyją. Ma dobrze zbudowane, długie kończyny. Jego wzrost to zwykle 150-160 cm. Wstępuje we wszystkich podstawowych maściach, choć częściej w gniadej, bułanej i siwej.
Appaloosa
Koń westernowy o spokojnym usposobieniu, dużej szybkości, pewności chodów i wytrzymałości. Ma suchą i szeroką głowę z małymi uszami, a szyja jest średniej długości, lecz dobrze zbudowana. Grzbiet konia tej rasy jest mocny, szeroki i krótki. Kończyny są suche i mają wyraziste stawy oraz małe i mocne kopyta. Wzrost takiego konia to około 145-160 cm, a umaszczenie tarantowate.
American Saddlebred
To bardzo popularne w Ameryce konie wierzchowe i zaprzęgowe. Mają suchą głowę średniej wielkości i małe, sierpowate uszy. Ich szyja jest bardzo wysoko osadzona i długa. Posiadają też mocny grzbiet, lekkie kończyny z długimi pęcinami oraz gładki i jedwabisty ogon. Zwykle są kasztanowate lub gniade. Osiągają wzrost 150-160 cm.
Hackney
To rasa wytwornych koni powozowych. Cechuje je sucha i mała głowa z dużymi oczami. Szyja jest wysoko osadzona, a grzbiet lekko miękki. Kończyny są suche z długimi pęcinami. Koniec Hackney noszą ogon wysoko. Osiągają około 150-160 cm wzrostu i można spotkać je przede wszystkim w maści gniadej i karej.
Paso Fino
Posiadają średniej wielkości głowę o profilu prostym, czasem lekko garbonosym. Jest ona mocna i wysoko osadzona. Grzbiet jest silny i mocno zbudowany, silny, a kończyny delikatne z małymi kopytami. Ich wzrost waha się między 140 a 152 cm. Poza srokatym, mogą występować w większości umaszczeń.
Selle Français
Znane są z energicznych i elastycznych chodów. Dzięki dużemu zaangażowaniu tylnych nóg mogą uczestniczyć w praktycznie wszystkich konkurencjach sportu jeździeckiego, szczególnie skokach. Ich głowa często ma profil lekko garbonosy i jest średniej wielkości. Szyja jest mocno, choć czasem źle ukształtowana. Grzbiet jest zbudowany solidnie,a kończyny bardzo silne. Osiągają od 155 do 175 cm wzrostu i występują w wielu odcieniach maści kasztanowatej, gniadej, sporadycznie też karej i siwej.
